در اقیانوس شناسی فیزیکی مبادله فعال آب یا آب توده خواص بین حوضه. فرايند مدرکی برای این است که توسط شباهت در توده آب در اقیانوس بزرگ سه با وجود پروسه تبدیل توده آب کاملا متفاوت در هر یک ارائه. سه راه برای این در اقیانوس های جهان هستند: تنگه برینگ که فراهم می کند یک مجرا برای تبادل شمال اقیانوس آرام شمال اقیانوس اطلس از طریق اقیانوس منجمد شمالی؛ عبور در مجمع الجزایر اندونزی که اتصال هند و اقیانوس آرام اقیانوس در latitudes کم؛ و جنوب اقیانوس در آن ACC جریان از طریق معابر مختلف گسترده بین قطب جنوب و از سوی دیگر نیمکره جنوبی قاره. نوار نقاله تسمه پارادایم اولین تلاش به این با هم به یک نظریه یکپارچه از گردش interbasin بود.

به روز ترین سناریو برای این interbasin گردش فرآیندهای شروع می شود با 14 Sv آب بالا و متوسط سطح به NADW در اقیانوس اطلس شمالی و گسترش به جنوب در سراسر خط استوا به عضویت ACC. این ریزش از اقیانوس اطلس توسط Sv 10 وارد کردن سطح بالایی از طریق دریک پاساژ و ورود Sv 4 از throughflow اندونزی از طریق دریای مدیترانه Australasian و سراسر آفریقا جبران جریان تبدیل شده است. اقیانوس هند Sv 24 پایین تر از سطح آب سرد را از ACC بازگشت Sv 14 به عنوان آب سرد و تبدیل Sv 10 به بالا سطح آب دریافت می کند. این دومی 10 جریان Sv جنوب استراليا, در سراسر جنوب اقیانوس آرام و از طریق دریک پاساژ به رژیم جریان بنگوئلا. می پیوندد این جلو Throughflow اندونزی ذکر شده، خط استوا و جریان با جریان خلیج فارس می گذرد به اقیانوس اطلس شمالی به جای NADW از دست رفته. از اقیانوس آرام Sv 20 آب سرد از ACC می گیرد و عنوان کمتر از آب سرد با حدود نیمی از آن عبور آرام شمالی آن را می گرداند.

این نسخه دو لایه ساده از طرح چهار لایه گردش پیچیده تر توسعه یافته توسط Schmitz (1995) که شامل لایه های متوسط و بالا غرامت جریان و همچنین موانع بسیار عمیق و عمیق interbasin thermohaline لایه های گردش خون است. بزرگترین ابهامات باقی می ماند در هند و اقیانوس آرام اقیانوس به خصوص با جریان همراه با تبادل عمودی که به خودی خود شاید حداقل ویژگی خوبی تاسیس گردش اقیانوس است.